Columns uit de oude doos, seizoen 2004.
28 februari 2004 - Voor aanvang van de definitieve start...
Beste kilometervreters,
Hier is ie weer, bruusk gewekt door het startschot van de 'omloop het volk', jullie ooggetuige, jullie stalker, de paparazzi onder de wielerterroristen…ondergetekende : VDB.
Met het oog op het nieuwe seizoen ben ik alvast met mijn voorbereidend programma begonnen.
Eerst en vooral ben ik van huisarts veranderd en haal nu de nodige preparaten bij een vriendelijke dierenarts hier in de buurt.
Echte vooruitgang op de fiets heb ik echter nog niet geboekt, alleen mijn vrouw stoort zich s'nachts aan het feit dat ik in mijn slaap dikwijls lig te kwijlen en te blaffen!?
Ik zal de bijsluiter i.v.m. de bijwerkingen toch eens grondig moeten nalezen;
Elke kilometer lijkt elk jaar ook enkele meters langer te worden vind ik, en de "jaren" aan mijn achterwiel rijd ik er ook nooit meer af, ze zijn steeds met meer, de wieltjeszuigers.
De helft van het bestuur is ondertussen al grondig bezig geweest met de verkenningen van alle ritten van de drie-daagse (het zijn er drie) in en rond de provincie Namen, de pre-reservatie van het hotel, en alle andere praktische voorbereidingen. Naar het schijnt rijden we af en toe zelfs eens bergaf..dus dat is alvast een pluspunt dit jaar.
Bent U nog geen lid, kom en overtuig uzelf om dat toch te worden.We nodigen u uit eens een ritje mee te bollen, en te genieten van de ambiance onderweg, van de geur van zalf in de broek van je voorganger, van rondvliegend snot, opwaaiend stof, plakkerig zweet…maar vooral van een goeie vriendschappelijke sfeer….en bovendien is de eerste rit maar 35 km !!
Kruip dus uit die winterdepressie en in je koersbroek en wees op post met je fiets op 14 maart 2004.
Naar ik heb gehoord uit goede bron zijn sommigen een drinkbus gaan kopen bij de fietsenwinkel maar met een nieuwe fiets naar huis gekomen. Ik ben eens benieuwd met wat voor kapitaal er weer is gemorst deze winter. Wie weet hebben sommigen geen plastische chirurgie ondergaan of beter nog ….gewoon van geslacht verandert !! Hebben we dan toch eindelijk eens een vrouw die meefietst dit seizoen….(en de winnaar dit jaar is dan misschien Marçella !!) Je weet maar nooit !
Zo, ik ga mijn tanden poetsen (van mijn achterwiel), een uurtje van mijn gat geven (op de rollen), heet en nat worden (van het zweten) en na de douche als een blok in slaap vallen dertig seconden voor mijn vrouw in bed kruipt….het is hard, het wielerleven…..maar o zo plezant !!!
Ga en vermenigvuldig uw kilometers,
VDB
Zondag 14 maart 2004: Aalst.
Geen Parijs-Nice en ook geen Tirreno voor onze clubleden, nee, want er was de start van de enige echte serieuze rittenwedstrijd , die van WTC Jong en Oud Burst.
De eerste etappe missen kan nefast zijn voor een goed eindklassement in deze wereldberoemde rittenkoers over onze vlaamse wegen.
Na de traditionele openingsrede van onze voorzitter à la Jean-Marie Leblanc en de voorstelling van onze nieuwste aanwinsten Koen en Jimmy werd het 34-man sterk peleton op sleeptouw genomen door onze tandem.
Deze eerste rit naar het centrum van Aalst, met af en toe nijdig vals plat, werd vooral lastig gemaakt door een irritante tegenwind tijdens de terugkeer naar Burst. Er werden zowaar op een gegeven moment 2 waaiers getrokken.
De talrijke hindernissen, vooral verkeerslichten, bruggen en andere molhopen zorgden toch nog uiteindelijk voor een waanzinnig hoog gemiddelde van 21,8 km/u over 35 km.
We zijn dus alvast goed op dreef om het langjarig clubgemiddelde te verpulveren ?!
Alvast proficiat aan alle makkers die aan de start kwamen, de Fré hoopt hen de volgende weken alvast opnieuw te kunnen inschrijven bij de start.
Na afloop werden , tijdens een aangeboden rondje van de club, de nieuwe koersbroeken verdeeld…
Volgende week vliegen we naar Wichelen, met of zonder paardemelk of Creatine, maar zeker met een Derijckske achteraf….
Speciale dank aan Decca (voor de kledij), aan Nadine (voor de arbeid), aan Ayran (voor zijn speech), aan Jos (voor de volgwagen), aan Etienne en Roger (als trouwe begeleiders), aan Jan en Martine (voor spijs en drank), aan Frank en Sabine (voor het droge weer) en aan Steve (voor elke keer dat we door het oranje licht zullen fietsen)….
Volg onze avonturen ! Vandaag nog op de fiets…morgen al op het net !
VDB
Zondag 28 maart 2004: Scheldewindeke.
Zonnig maar vrij koud bij de start van onze derde rit.
Op het menu een gevarieerd parcours in en rond Oosterzele.
Allereerst een vaststelling : Onze voorzitter is terug in vorm één week voor de ronde.
Zoals hij vliegt lijkt het wel of “Marco de Piraat” herrezen is uit de eeuwige koersvelden.
Wanneer je zo een etappe eens in de staart van zo een langerekt lint gaat beleven dan moet je wel enig jasje uitdoen om elke verschroeiende tempoversnelling op te vangen, en wat blijkt, de Fré kan dit makkelijk aan en zit dus duidelijk ook al in vorm maar steekt zich weg zoals gewoonlijk.
Onze nieuwste spruit had wat moeilijkheden vandaag ( vooral met vallen en opstaan), zodat Gilbert gedurende 18 km tandem heeft gespeeld, ook die had daarmee dus een vruchtbare training achter de rug.
Deze rit, met verschillende lekke banden, was toch goed voor 54 km aan bijna 25 km gemiddeld, we gaan er op vooruit.
Of we dit ook volgende zondag gaan halen op het parcours van de Ronde van Vlaanderen valt nog af te wachten, want er zitten toch enkele kuitenbijters tussen die af en toe voor enige verzuring zullen zorgen;
Tot zondag waar we in de voormiddag onze voorbeelden zullen voorgaan…wie weet staat onze naam niet ergens op het asfalt gekalkt…
Blijven dromen jongens..
VDB
Zondag 4 april 2004: Mini Ronde van Vlaanderen.
Deze wielerhoogdag met magische datum besproeit tijdens de ochtend tussen 7 uur en 7u30 het vlaamse wielerland met enkele pittige plensbuien. Zal er worden gestart om 8u30 ?
Vertwijfeling maakt echter snel plaats voor adrenaline die de 20 aanwezige en moedige WTC'ers vooruitstuwen, beukend tegen een muur van wind.
Het eerste uur, zwoegend, door slijk en paardemest, deed onze fietsen donker kleuren en onze gezichten bleker.
Het parcours van de Ronde van Vlaanderen 2004 in onze streek, Grotenberge, de Rekelberg (waar we vooral de op het asfalt gekalkte zin : " de peet laat een scheet" onthouden) en de Molenberg werden met trots bedwongen door onze rood/groene flandriens.
De paus kust de grond na elke landing herinnerde Koen zich, en omdat hij, als nieuweling in de ploeg, zo onder de indruk was van de hellingsgraad van de Molenberg, imiteerde hij met een smak onze heilige kerkoverste. Gelukkig was de volgwagen in de buurt en reden ze niet over zijn fiets….ze hadden hem gezien !!
Terwijl Andy zijn ketting eraf ging aan de voet, vloog Sven als Dave Bruylandts de heuvel op.
De terugkeer met felle rugwind zorgde voor een tempo dat nooit onder de 30 km/u zakte.
Zelfs op het eerste gedeelte van de Paddestraat, dat langszij kleurig versierd was met karikaturen van de bekendste wielrenners, stoven we in een langgerekt lint de kasseien over.
Uiteindelijk, na 58 km, werd het basiskamp terug bereikt, waar we nog even nakaartten en de adrenaline verdreven werd met alcohol en soep…en waar iedereen uitkeek naar een namiddagje 'zetelen' voor zijn TV, om het echte werk van de meesters te kunnen overschouwen.
De koers….das zere kunnen rijden….aldus de vandaag heengegane Briek Schotte
Moge de heilige ploegleider hierboven zijn ziel en koershart tot rust brengen…
Amen
VDB
Zondag 11 april 2004: Oudenaarde.
Parijs-Roubaix stond vandaag op de wielerkalender voor de profs….
Voor ons werd het de scheldevallei, een klassiekertje met tal van kleinere baantjes, slingerend naast de Schelde;
Onze wegkapitein Ayran zorgde tradiegetrouw van bij de start voor een verschroeiend tempo aan de Stalan.
De grote groep had nauwelijks moeite het tempo te onderhouden wat wijst op een stijgend conditiepeil met oog op de eerste daguitstap over 14 dagen en de driedaagse in mei.
Andy staat natuurlijk al wat verder want hij zorgde de ganse voormiddag zonder verpinken voor "gemotoriseerde politiebegeleiding"….een zwaantje met de fiets dus, veiligheid boven alles.
Bovendien verscheen hij om 8u30 al met 88 km op de teller aan ons lokaal…Hij was waarschijnlijk al vertrokken toen sommigen pas thuiskwamen deze morgen !
Voor onze mechaniekers was het een rustige voormiddag want de reservewielen mochten in de wagen blijven, enkel de tandem verloor alweer een spaak, een onoplettendheid van Mark of overgewicht van Jan ?
We stellen voor dat we een pleister plakken op de mond van Mark en een helm met paardekleppen voorzien en Jan zetten we op een dieet van water en brood….baat het niet dan schaadt het niet !
Lekke banden waren er wel voor Van Petegem en voor Museeuw, alleen pech dat de Vabotex-volgwagen daar niet in de buurt was !
Tot volgende week, alweer iemand met weinig haar op en aan de kop… dus dat betekent alweer vlammen met Wim en Gilbert over de meestal vlakke wegen in de buurt van Wetteren.
Bedankt Johan…. het ga je goed.
VDB
Zaterdag 24 april 2004: Stijn Streuvels route (daguitstap).
Eerst en vooral nog melden dat ik en mijn streekgenoten uit Hillegem vorige week om 8u30 noodgedwongen forfait moesten geven wegens plaatselijk zeer hevige windstoten, zware regenval, twee windhozen, een orkaan en een aardbeving met 7,2 op de schaal van Richter….bijgevolg een geldig excuus en geen ritverslag vorige week.
Uiteraard wel één deze week naar aanleiding van onze eerste daguitstap :
Bijna 30 fietsers voor een daguitstap, geen verrassing echter, want iedereen zit met zijn hoofd al bij de driedaagse. We zijn allen al goed maar nog niet super, iedereen,behalve Andy, is nog op zoek naar die laatste percentjes.
Onze voorzitter was verantwoordelijk voor de rit en de afstand.
Eindelijk nog eens een vrij onbekende streek voor de wielen, een landelijk parcours dwars door de zwalm via Oudenaarde richting Tiegemberg, de eerste kuitenbijter van de dag.
Hij leek echter zwaarder op TV dan in werkelijkheid.
Hoe meer west-vlaams er werd gesproken, hoe zonniger het werd.
Die thermovest kon dan toch eindelijk eens uit, zo was er toch eens wat bloot te zien hier en daar.
Het keerpunt van de rit na de passage in Spiere-Helkijn, ergens in de buurt van St.Denijs en Zwevegem bracht ons uiteindelijk na 80 kilometer aan onze middagstop.
Dit bezoek aan het supporterslokaal van RSC Anderlecht, de klanten nog lichtjes in euforie en het café bijna zonder bier, was voor de echte Brugge-supporter een grensverleggende uitdaging.
Maar met de rug naar de paars-witte vlag en een natje en een droogje, werd er geen hooliganisme waargenomen en konden we na het verslinden van alle voedsel voldaan de terugweg aanvatten.
Een aanwakkerende tegenwind en enkele heuvels zoals de achterzijde van Nokereberg verzuurde op het einde toch onze koersbenen zodat de laatste tussenstop in de ‘Duc D’orleans’ na 120 kilometer meer dan welgekomen was.
Na die heerlijke Zulte, Grimbergen, Leffe of Vittel bereikten we Burst na 136 kilometer.
Geen opgaves, geen wegvergissingen, geen valpartijen en weinig lekke banden.
De ideale mix van rustige wegen, een goeie gids , de perfecte peletonbegeleider, een goeie sfeer en de niet te versmaden all-in formule zorgden voor een verzadigd fietsgevoel na afloop.
Drink Gerolsteiner mannen…water met bubbels en hoog hematocrietgehalte !!
Wie weet worden we ook zo goed als Rebellin !!
VDB
Zondag 2 mei 2004: Dendermonde.
Een raadseltje om deze column te beginnen: Het zonnetje scheen bij momenten, er was niet te veel wind, er heerste een aangenaam fietstemperatuurtje en er was 24 man aanwezig die duidelijk stilaan de goede vorm te pakken hebben met het oog op de nakende driedaagse: wat hebben we nog meer nodig om er een leuk uitstapje van te maken?
Een camionette die wil starten natuurlijk. Eerst diende de accu te worden bijgevuld en moest de auto van Daniël er aan te pas komen om met startkabels uit de garage van de Stalan enig leven in onze volgwagen te pompen.
Er werd na dit kwartiertje oponthoud dan ook meteen duchtig de pees op gelegd, al dient worden gezegd dat het parcours er zich toe leende: Jos had een vlakke rit naar Dendermonde uitgekiend langs tal van kleinere maar toch meestal goedlopende wegen, en natuurlijk mocht het obligate vrij parcours langs de Schelde en Dender niet ontbreken. Al vroeg Gilbert zich onderweg toch af of Jos dat accu-zuur niet zelf had uitgedronken, zoals die tempo maakte …
Het vrij parcours mocht er trouwens ook wezen: al van bij het startsignaal gingen de youngsters Andy, Hans en Tom er vandoor alsof de duivel op hun hielen zat, en dat dan nog op de bovendijk (dus volop in de wind). Daardoor waren meteen een aantal man uit de achterste gelederen uitgeschakeld, want wat zij ook probeerden, zij kregen het gat niet meer gedicht (nietwaar Gilbert en Frederik?).
Verbazend hoeveel er nog aanhingen toen we na een helse rit - waarbij de snelheid zelden onder de 45 km/u zakte - de brede weg naar rechts opdraaiden langs de Dender: nog minstens de helft van het deelnemersveld was mee!
De door de meesten verwachte ultieme versnelling van de tandem kwam er na de laatste flauwe bocht en in het zicht van de brug, maar dit keer konden nog een viertal hun wagonnetje aanhaken. En toen kwam met een brede grijns op zijn stoppelig smoelwerk ene Wim (van beroep coiffeur geloof ik) de tandem onhoudbaar voorbij, om met een tiental meter voorsprong dit lastige vrij parcours op zijn naam te schrijven ...
Na tot ontsteltenis van Jos in een wel zééér langgerekt lint over de Denderbrug te zijn gereden (we waren immers nog een beetje moe en bovendien wilde Kampioen Marcel gewoontegetrouw nog iets hebben uit de camionette net op het moment dat we vertrokken) werd het centrum van Dendermonde doorkruist om zo via een leuk slingerend fietspad langs het water naar Denderbelle te rijden. Een voor de meesten van ons nieuw stukje parcours dat zeer werd gesmaakt.
Na nog wat draaien en keren door Gijzegem en Hofstade waarbij niemand behalve de wegkapitein nog wist waar we precies waren werd uiteindelijk dan toch het overvolle Café ’t Hoeksken te Mere bereikt. We lieten ons uiteraard de verfrissing goed smaken, en Daniël vulde zijn toch al zo uitgebreide kennissenkring nog wat aan met vrolijk vrouwelijk gezelschap (al was zijn gezelschapsdame wel al minstens 75, maar we gaan hier niet over details vallen).
Het ritje terug naar Burst werd met een licht uitgedunde groep aangevat: Frederik en Gilbert (tiens, waar hebben we die namen nog gehoord?) hadden namelijk ergens in Mere de baan afgezet en hadden zodanig lang moeten wachten op de camionette (naar het schijnt moest Marcel nog iets hebben uit de volgwagen …) dat ze de rest pas eerst in de Stalan terugzagen.
Er werd gemakkelijkheidshalve verondersteld dat Etien zijn weg wel weet van Mere naar Burst, maar we waren vergeten dat er nog enkele mensen achter waren gebleven (een aantal waren ook direct doorgereden naar huis na onze stop in Mere zodat we hoedanook niet meer volledig waren).
Sorry jongens, trek het jullie niet te hard aan, het was niet persoonlijk bedoeld …
Tot volgende zondag voor het uitstapje van onze voorzitter naar Ronse?
VDS
Zondag 9 mei 2004: Ronse.
Ronse….. in afwachting dat onze vertrouwde columnist herstelt is proberen zijn luitenants
zijn taak over te nemen en een ritverslag te geven van de verreden rit.
Dus…. Ronse, op moederdag was de voorzitter en wegkapitein van plan om eens de conditie te testen van de leden of ze wel klaar waren om de 3-daagse aan te vatten later deze maand.
Eerste vaststelling: enkele leden stuurden hun kat en bleven braafjes bij moeder de vrouw liggen om hun verplichtingen na te komen ter ere van moederdag en dus waren er niet zoveel leden komen opdagen, 17 welgeteld ( -2 chauffeurs).
Tweede vaststelling: enkele leden zagen wat zwart voor de ogen toen ze de Fiertelmeersen beklommen en één iemand zag zo rood als een rijpe tomaat, wie…??De beklimming van de Fiertelmeersen die wij in onze clubgeschiedenis nog nooit gedaan hebben deed achteraf alle discussie eer aan, het is een gevreesde beklimming waar het stijgingspercentage zeker tussen de 15-20% ligt en niet zo gemakkelijk te beklimmen is, voor vervolg vatbaar??Onze Mark die er niet bij was, was zo geïnteresseerd dat hij hem eens wil beklimmen op een training samen met de wegkapitein dus zullen we hem zeker eens laten kennismaken met het verreden parcours.
Derde vaststelling: het is altijd “gevaarlijk” om je vast te pinnen op een afstand die opgegeven wordt op het bord en Johny Van Delsen had het deze keer niet begrepen op de wegkapitein die zijn KMS overschreden had, ik moet toegeven dat ikzelf ook geschrokken was van het totaal, 65kms voorzien en uitkomen op 80kms is en blijft een verschil maar alléz, de meeste hadden geen bewaar en we waren moe en voldaan(?) binnen rond 12h dus juist gepast om de moederdag te vieren met moeder de vrouw en zonder veel pinten in het vermoeide lijf…….
Tussendoor was Wim weer goed op dreef en was het hem niet aan te zien dat hij al enkele zwaardere KMS in de benen had, op het meer vlakkere gedeelte na de Hotond kwam hij mee aan het commando en trok de snelheid op totdat Marcel Elaut ons kwam intomen omdat het te rap ging, we hebben de teugels wat “gevierd” en zijn dan in gestrekt tempo binnen gereden.
Ik hoop dat diegene die op het eind van de maand meerijden op 3-daagse beseffen waar ze al of niet staan en hun conditie aanscherpen, want na de verkenning van vorige week besef ik nu dat de driedaagse die nu op stapel staat één van onze moeilijkste wordt uit de geschiedenis van onze WTC dus, trainen mannen!
DBA.
Zondag 23 mei 2004: Oostakker.
Hoogstwaarschijnlijk lag het aan het miezerige herfstweertje maar er kwamen slechts 18 dapperen opdagen voor onze bedevaart naar Oostakker.
Jos was er ook, maar dan wel in training en niet zinnens zijn fiets uit te halen. Van de “Bambrugse
Connectie” was enkel klassementsaanvoerder Frederik present.
En het eerste uur werd in ware bedevaartstijl afgelegd.
Het begon al meteen van bij de start. Die kwam er tien minuten te laat wegens het uitbreken van een gezapig regenvlaagje net op het startuur. En alsof dat nog niet genoeg was begon het al na enkele kilometers alweer te regenen. Bovendien bleek ook het achterwiel van de tandem niet zinnens de zaken op zijn beloop te laten, want al bij het binnenrijden van Zonnegem besloot één van de spaken dat het welletjes was geweest en gaf hij de geest met een zijn berijders tot wanhoop drijvende tik. Met een lichtjes slaand achterwiel en hulp van Wim aan de kop werd tussen diverse buien door en ondanks de koude nog de omgeving van Laarne bereikt, maar toen werd het hoog tijd om het reservewiel uit de camionette te halen, met het nodige gezaag van de mechaniekers erbij natuurlijk ...
Mede door het oponthoud – het was intussen bijna half tien en we hadden exact 16 km van de 75 afgelegd - en doordat blijkbaar ten noorden van de Schelde overal de hemelsluizen openstonden, werd toen maar in overleg met Ayran besloten de oorspronkelijke bestemming van de rit te wijzigen en niet verder te rijden tot Oostakker.
Dit was niet naar de zin van Marcel, en dat hebben we geweten ook: een scheldtirade aan het adres van het bestuur was het gevolg, maar uiteindelijk volgde de groep toch braafjes zijn bestuursleden richting Heusden. Door meer in de eigen omgeving te gaan rijden konden we op die manier immers snel huiswaarts keren indien het opnieuw teveel zou beginnen regenen.
Maar door onze koerswijziging gebeurde dat niet: geen gebrek aan zware bewolking maar daaruit viel geen regen meer. Uiteindelijk werden nog wat onvoorziene kleine heuveltjes uitgezocht waaronder de Ginstbronnen in Moortsele en de kasseitjes van Aaigem-dorp. Uit de gelederen, die trouwens meer en meer in vorm blijken te zitten met de driedaagse in zicht, kwamen dan ook geen klachten meer opgeborreld toen we na 67 km (slechts 8 km minder dan voorzien) rond half twaalf terug in de Stalan aankwamen met een gemiddelde van 25,2 km/u.
Na afloop kwam nota bene Marcel nog aanzetten met een grote doos nieuwe drinkbussen voor alle leden.
Allez vooruit dan maar, het is goed voor één keer hebben sommige bestuursleden toen zeker gedacht …
Op naar de driedaagse, en hopelijk met beter weer want daar zitten parcourswijzigingen, in tegenstelling tot deze zondag, er niet in!
VDS
Pinksterweekend 27-28 en 29 mei 2004: 3-daagse : Burst - Soumoy - Burst
Interview met enkele overlevenden :
Als vaste schrijver van deze rubriek moest ik met de fiets aan de haak en pijn in het hart de 27 leden zien verdwijnen aan de horizon op zaterdag 29 mei.
Die zaterdag werd er voor het eerst gestart met een bezemwagen, dank u Fabian, om eventuele vroege opgevers op te vangen. Enkel de rode vlag op het dak ontbrak.
De zon verschroeide de nog weinig gekleurde armen en benen en graveerde reeds de eerste brilmonturen op de gezichten.
De één had blijkbaar al wat meer getraind dan de andere want reeds in de eerste etappe werd al vroeg een opgave genoteerd. Uiteraard had het warme weer en de Congoberg als opwarmertje hier wel iets mee te maken.
Café des sports in Sar-la-buissière bracht deze keer enkel broodjes en drank aan het licht…maar inspireerde sommige leden toch tot het overtreden en omzeilen van de wet i.v.m. de "drooglegging van zware bieren", een regel die werd ingevoerd door de voorzitter en het bestuur aan de start van deze rit ! !!
We houden het bij een voorwaardelijke celstraf en een fictieve boete voor deze keer, maar, een gewaarschuwd wielertoerist is er twee waard !!
Terug naar de wedstrijd nu…de finale bleek nog knap lastig met nog twee 'vuil nepen' net voor de ritaankomst aan hotel Relais du Soumoy.
Een verkwikkende douche en een heerlijk avondmaal spijsde de hongerigen en laafde de dorstigen (vooral dat laatste ).
Na een zalige nachtrust in deze rustige groene omgeving ( ideaal om een boompje te zagen ) werd s'ochtends de aanval ingezet op het mini-ontbijt.
Snel zijn was de boodschap.
Rit 2 kende meerdere weertypes, van zonnig bij de start, over bewolkt, naar regenvlagen later in de namiddag.
Het eerste gedeelte van de etappe ging richting Bourg-Fidèle waar de middagstop zou plaatshebben.
Enkele stevige beklimmingen zorgden wel voor enkele mooi panoramische verzichten maar ook voor de nodige krachtinspanningen.
Kort voor de middag kregen ze eerst een helling van ruim 5 kilometers voor de wielen, gevolgd door één van 3 kilometers net voor lunch.
Bergaf werden door Fré snelheden opgemeten van meer dan 70 kilometer per uur, bergop haalden sommigen amper de 10 kilometer per uur.
Gelukkig was er een hiervoor een rijstrook voorzien aangeduid met een verkeersbord : 'véhicules lents'.
Bovenaan de top had Marc zelfs zin om Jan alleen te laten verder rijden met de tandem nadat Willy hen al fluiten was gepasseerd tijden de klim.
In de namiddag werd het sterk gedaald vochtgehalte nog even aangevuld in Chimay, niet zo bekend voor zijn water, eerder voor een ander pittig drankje.
Rit 3 werd omschreven als de meest spectaculaire van dit weekend.
Kort na de start was er reeds een val van de voorzitter na een poging tot aanranding van Jan achteraan de tandem.
Het parcours voor en na de middagstop in Seneffe was minder lastig dan de 2 voorgaande dagen maar enkele pittige regenvlagen brachten veel koude en zeven lekke banden.
Al dit oponthoud zette na 3u30 slechts 60 kilometers op de teller.
Stuntman Danny animeerde op 25 km van Burst nog even de rit met enkele evenwichtskunstjes en een koprol (wat ze tegenwoordig allemaal al niet uitproberen om deze column te halen ! ) met kaderbreuk tot gevolg.
Deze trage nerveuze rit met laag gemiddelde eindigde rond 17u30 aan de Stalan alwaar nog even werd nagekaart en de anekdotes werden genoteerd voor dit verslag.
Naar het schijnt was dit de zwaarste meerdaagse ooit, volgend jaar iets vlakker dan maar…en hopelijk zijn alle afwezigen van dit jaar er dan ook bij.
Dank u voor jullie spirituele bijdrage,
VDB
Zondag 4 juli 2004: Verdronken land van Saaftinge (daguitstap)
De nationale feestdag in de VS, kermis in Burst, wisselvallig weer en wij gaan eens eventjes 157 km afleggen om ons te amuseren: je zou voor minder gek worden verklaard.
En toch, ze waren er: 16 dapperen, waaronder 14 met een stalen ros en 2 trouwe mechaniekers in de camionette. Allen klaar om Het Verdronken Land van Saeftinge met een bezoekje te vereren, maar vooral om de wind te trotseren die ons gewoontegetrouw onderweg opwachtte.
Weinig wind in het eerste gedeelte, vooral omdat we noordwaarts reden en hem natuurlijk in de rug hadden, of wat dacht je?
Geen problemen tot in de buurt van Lebbeke, waar plots een rij vinkeniers op ons parcours bleek neergeplant. Noodgedwongen naar de andere kant dan maar en proberen zo snel mogelijk opnieuw op de bekende wegen te geraken. Dat lukte niet meteen, maar met de hulp van Jos sukkelden we via een klein ommetje langs de provincie Vlaams-Brabant toch weer in Lebbeke, waar we in de buurt van zijn geliefkoosde frituur opnieuw op het juiste pad richting “Stille Waters” raakten.
De passage in Weert viel bij iedereen in de smaak, vooral het kasteel van Marnix de Sint-Aldegonde, wat we tijdens een pispauze uitgebreid konden bewonderen. Ondergetekende moest zowat aan iedereen apart uitleggen welk kasteel dat was (zonder dank, graag gedaan, maar volgende keer roep ik voor de start eerst een persconferentie samen …).
Voorbij Nieuwkerken-Waas, in de polders bij Kieldrecht konden we voor het eerst de wind voelen, en dat viel niet mee! Vanaf daar sloop ook een of ander Duits virus in het peloton, of hoe verklaar je anders het feit dat zowel Stijn als Wim ineens koeter-Duits begonnen te brabbelen tegen alles en iedereen?
De grens met Nederland bleek een moeilijker obstakel dan gedacht, want er moest een dijk worden overgestoken via een zodanig kort bochtje naar rechts dat onze tandemrijders zelfs moesten afstappen om hun vehikel manueel om te draaien. Al was het natuurlijk vooral de schuld van de toeterende motorrijders die ineens achter ons opdoken en door hun inhaalmanoeuvres verhinderden dat de bocht breed genomen werd.
Uiteindelijk werd onze middagpauze bereikt vlak aan de dijk van het Verdronken Land, in een gezellig oud Nederlands cafeetje in Emmadorp. Na het verorberen van de broodjes namen we nog de tijd om bovenop de dijk, in de verrekt koude wind, een kijkje te nemen in het natuurreservaat. Uiteraard dienden dan nog de vrouwelijke wielertoeristen gedag gezegd en we waren weer vertrokken voor de resterende 70 km.
Van het lusje door Zeeuws-Vlaanderen zijn vooral de klinkertjes van Clinge bijgebleven, vooral omdat er geen eind aan leek te komen, maar ons geduld werd uiteindelijk toch beloond en we bereikten opnieuw de Belgische grens.
Het parcours doorheen het groene Waasland dat toen volgde werd vooral gekenmerkt door twee woorden: kasseien en wind. Gelukkig was er steeds een strookje van ongeveer een halve meter breed langs de kant van de kasseistroken, waar dan ook duchtig om gestreden werd. Aan de wind konden we jammer genoeg niets verhelpen. Intussen was wel bij een aantal mensen stilaan het licht aan het uitgaan, nietwaar Marc? Maar er dient gezegd dat ze dapper doorbeten.
Via het lieflijke Daknam, met zijn gelijknamige stadion, werd Lokeren bereikt en konden we langzaam maar zeker beginnen aftellen. Er rees echter een ander probleempje: de regen kondigde zich beetje bij beetje aan. Er was immers na de middag meer en meer bewolking komen opzetten en daar viel nu gestaag een fijne motregen uit.
Pas toen werd besloten te stoppen om de regenvestjes aan te doen hield het regenen op. We hadden er eerder moeten aan denken …
De tussenstop in Uitbergen was meer dan welkom. De beentjes werden even gestrekt, de dorst gelest, en er werd even gekeken hoe het er in de Ronde voorstond.
Met zijn allen naar Burst dan maar, nog drie kwartiertjes doorbijten en we waren er. De spurt bij het binnenrijden van Burst werd gewonnen door Marcel Verstockt, vóór Daniël De Winter. Geef toe, een ongewone kopgroep. En had ondergetekende hem niet tegengehouden, ook Jan Minoodt was erbij geweest (maar dat zagen de benen van zijn piloot niet zo zitten).
De kippeboutjes in de Stalan waren meer dan welkom en werden door iedereen in dank aanvaard. Met dank aan de echtgenote van Wim.
VDS
Zondag 15 augustus 2004: Rally van Erpe-Mere.
Dit jaar was onze club aan de beurt voor deze jaarlijkse organisatie.
Goed voorbereid en duidelijk bewegwijzerd werden 165 ingeschreven wielerfanaten geteld tussen de klok van 8uur een 9u30.
3 euro voor een duidelijk uitgeprint plan, 2 consummaties, een verzekering en een pechverhelpingsdienst…goeikoper, da kan nie !!
Er werden dan ook weinig illegalen gespot op het parcours.
Bovendien was het mooi weer zodat toch 18 van onze leden kwamen opdagen om hun bijdrage te leveren aan deze traditionele 15-oogst-rit van 63 km.
Het ritverslag zelf bestaat uit de vermelding allereerst van de spijtige valpartij van onze oudste deelnemer met opgave tot gevolg, dat de grootste club 45 leden telde en de jongste deelnemer slechts 14 jaar was. Naast deze drie waren er ook trofees voor alle deelnemende clubs met meer dan 5 leden, uitgereikt door onze lokale schepen van sport
Wij danken alle sportieve ingeschrevenen voor hun opkomst.
Tot volgend verslag en denk aan de olympische gedachte :
Deelnemen is belangrijker dan…. verliezen !!
VDB
Zaterdag 28 augustus 2004: Burst - Roubaix - Burst (daguitstap).
Naar jaarlijkse traditie werd er nog eens een uitstap geboekt waar ook de partners de kans kregen hun wielerfreaks aan het werk te zien, dit in combinatie met wat sightseeing en shopping van dè cultuurstad van 2004.
Van Burst naar Roubaix voor de geoefende fietsers, van Burst naar Rijssel voor de VIP-genodigden in de bus.
De weergoden waren ons weer eens gunstig gezind. Nadat om 4 uur in de ochtend de regenvlagen besloten hadden om te verhuizen naar het oosten maakte het grijs snel plaats voor hemelsblauw en werd er zelfs 20 graden gemeten bij de start van de rit.
Van Burst naar Roubaix, dat verwijst automatisch naar de helleklassieker.
De echte finale tot aan, en zelfs op, de vélodrome was een ‘must’ voor de organisatie en een heuse belevenis voor de 16 flandriens die zich voor deze dag hadden ingeschreven.
Via een lastige aanloopstrook door de vlaamse ardennen, Ronse en Saint-Sauveur werd er in een dorpje, La Glanerie, halt gehouden in het plaatselijke duivenlokaal rechtover de kerkdeur, le Colombophile. De sympathieke dame was alvast blij met onze komst en onze dorst…
De bus, gestart op hetzelfde moment als de fietsers, vertrok met 18 personen en onze immer charmante buschauffeur Danny naar Rijssel. Zoals gewoonte zorgde Dirk voor enige vrolijke noot onderweg.
Bij aankomst in Rijssel, aan de deuren van Euralille, een overdekt shoppingcentrum, verdween iedereen al snel in de massa om zijn eigen zin te gaan doen, wat cultuur op te snuiven, een rondritje te maken, wat te gaan shoppen of gewoon lekker een terrasje te doen in de zon.
Na de broodjes was het tijd voor het echte werk, de kasseien van Hem (waar Museeuw nog lek reed dit jaar) lagen er nog altijd even slecht bij als toen, en de asfaltstrook opzij was echt wel geen beter alternatief. In navolging van onze Johan reden er dan ook twee lek, kwestie van Roger ook wat werk te bezorgen in de volgwagen.
Met Danny werd er afgesproken om de kasseivreters met de bus op te halen rond 15u30 aan de vélodrome. Tot grote verbazing van iedereen wilden de dames zo vroeg al mee om hun helden aan het werk te zien op de piste van Roubaix.
En inderdaad, indrukwekkende beelden in de vélodrome.
Hoog in de hoge schuine betonnen bochten, scheurend over de publiciteit van ‘La Redoute’, langs de lege hoofdtribune.
De vrolijke gezichten verraden hun trots en genot dat bij velen waarschijnlijk aardig in de buurt kwam van een orgasme.
Na enkele ererondes en enkele fotokes voor de website was het tijd voor enige nostalgie. Daar waar alle winnaars van Parijs-Roubaix in het verleden de modder en het stof uit hun poriên spoelden, daar ook mochten onze clubmakkers hun verfrissende douche nemen.
Bij gebrek aan warm water echt iets voor ijsberen, met risico op verdere inkrimping van sommige ledematen uiteraard.
Maar het moet gezegd, nostalgie boven alles…Bovendien kon je nadien in het clublokaal lekker de sfeer opsnuiven van het historisch wielerverleden met tal van foto’s en relikwieën.
Terwijl de fietsen werden ingeladen maakte het regionaal televisiestation een reportage over de pas uit Athene teruggevlogen Arnaud Tournant, zilveren en bronzen medaillewinnaar op de piste voor Frankrijk op deze olympische spelen.
Deze memorabele dag werd afgesloten in Restaurant Kafabel bij een heerlijk menu en aangepast wijntje.
Dank aan alle 40 deelnemers, zowel partners,fietsers als medebestuursleden voor hun goed humeur, inzet en inspanningen dat leidde tot het welslagen van deze dag.
Au revoir et à bientôt,
VDB
Vervolg Columns seizoen 2005.
| 
